Het is zondag en een dag rust tussen de twee randonnées, Tour du Mont Valier en deze. De zon schijnt en het is ideaal weer om een beetje te recuperen van vorige week, en je voor te bereiden op wat komt. 3 seigneurs is een bergmassief en er bestaat een trekroute die er rond loopt. Alleen is die trekroute die door het hooggebergte loopt voorzien op wandelaars en wij gaan dat nu proberen te paard.
Behalve ik is er nog een dame die de beide tochten aan mekaar rijgt. In totaal zijn we met 6 ruiters, 7 inclusief Dominique en 8 paarden, want, 1 paard zal weer dienst doen als pakpaard voor die ene keer dat de volgwagen moet verstek geven.
De laatste 2 deelnemers zijn ook gearriveerd. Een identieke tweeling, meisjes, niet van mekaar te onderscheiden. Het is zwaar bewolkt, en op het ogenblik dat we willen opzadelen, barst er een kletterend onweer los. Het bliksemt en dondert en het giet water, en we wachten nog eventjes met opzadelen. Goed begonnen, half gewonnen... Hm.
Het onweer is hevig, maar duurt niet lang en als het stopt met regenen kunnen we ons verder klaarmaken. Het klaart zelfs helemaal op en de zon laat zich zien. We beginnen onmiddellijk met een steile klim met een hoogteverschil van 1000m. Een oude weg, "le sentier des gardes", is eigenlijk slecht gemaakt. In plaats van een geleidelijk stijgende zig zag weg, gaat dit pad zo goed als recht omhoog. De paarden zwoegen er op en wij zijn verplicht ettelijke keren te voet mee te zwoegen.
Het paard van een der tweelingen mistrapt zich, valt en smakt z'n ruiter op de grond. Ieder komt er met de schrik van af, maar al bij al niet slecht voor een begin.
We stoppen voor onze picknick en een rustpauze voor de paarden nog voor we helemaal boven zijn, onder de bomen.
En dan zijn we boven op de kam en volgen we de Crêtes de Barguillère richting Col de Port. Waar de laaghangende bewolking het niet belet, hebben we een mooi uitzicht, maar dikwijls zitten we in een dikke erwtensoep.
Ons einddoel voor vandaag is een kleine herdershut, goed verstopt tussen de hellingen van zijn immens groot werkterrein, de bergweiden van Liers, waar hij waakt over grote kuddes koeien, schapen en paarden. Zijn hut vinden is niet zo eenvoudig,
het duurt wat voor we ze in verte zien liggen en na een uurtje "cross country" zwoegen, zweten en zuchten arriveren we.
De volgwagen is er nog niet. Had er moeten zijn, maar heeft een verkeerde piste genomen en arriveert een half uurtje later. De herder zelf is er ook niet, die is terug gegaan naar het dorp en wij sturen de koeien wandelen en installeren ons comfortabel op zijn erf. Park voor de paarden maken, tenten rechtzetten en genieten van de avondschemering.
Waar niemand mee rekening hield is dat de dagtaak van een herder vroeg begint. Rond 6:30 worden we gewekt door het gedreun van een quad die voor de hut stopt: de herder die met z'n hond onmiddellijk te voet verder trekt om zijn kuddes te gaan controleren.
Eventjes ziet het er naar uit dat de zon er zal doorkomen, de mont Valier is goed zichtbaar als we ontbijten, maar dan komen wolken onverbiddelijk weer opzetten. De weerberichten en weersvooruitzichten voor deze week zijn trouwens gewoon slecht. Jammer maar helaas.
We dalen af, via de bospiste, naar het dorpje Liers en de gelijknamige vallei. Veel gebeurt er blijkbaar niet in die dorpjes, want de doorgang van de paarden is daar het evenement van de dag. De vele bouwvallige schuren en huisjes, die we tegenkomen in de vallei, getuigen van een intensief pastoraal verleden. We stoppen voor de picknick in een wei en dan is het weer klimmen geblazen.
We moeten weer zo'n 700m hoger en dat gaat vlot, tot we aan het stuk komen waarvan Dominique gezegd had dat het "lastig" was. En ja, zo kan je 't wel stellen. Niet alleen is de helling steil en enig pad onbestaande, het is ook nog eens drassig en moerassig er bij. Gelijke tred houden met de paarden die zich voelen wegzakken, is een illusie en we laten ze los achter Dominique om ze op hun eigen tempo te laten voortgaan, terwijl de ruiters er, letterlijk, achteraan modderen.
Langer dan een uur ploeteren we zo voort omhoog en het is een verademing als we terug wat vastere grond onder de voeten voelen en het laatste stuk naar de col te paard kunnen afleggen. Daar worden we beloond voor de inspanning met een zichtbaarheid nul. De ganse omgeving zit onder een dik wolkenpak en het is geen sinecure om hier de schaarse wegaanduidingen van de GR te vinden. Gelukkig zijn we op de antieke herdershutten van Goutets gestoten, en kunnen we die als aanknopingspunt gebruiken. Deze unieke verzameling huisjes uit de 18e en 19e eeuw zijn nu verlaten, maar boden eertijds onderdak aan alle herders die hier met hun kuddes de zomer doorbrachten. Jammer genoeg zien we er niet veel van, en bovendien begint het nog hard te regenen ook. Het moreel van de troepen blijft hoog.
We arriveren op de plek waar we moeten zijn, niet ver van het plaatsje Arac, bij Suzy van Balad'Ane waar ze pakezeltjes verhuren voor wandelingen. De volgwagen is er en de tentjes staan er ook al. Het is er "een beetje" primitief. De woonkamer is een grot waar de gevel van het huisje gewoon werd voorgebouwd, daar zorgt een kachel voor de warmte. Voor ons is gedekt op het "terras", voor de gelegenheid en de regen afgemaakt met doeken en zeilen, de woonkamer laten we aan verschillende families met kinderen die kamperen op het terrein. Het mag er dan primitief zijn, de kir vloeit er rijkelijk en het eten is overvloedig en lekker en de gastvrouw doet haar uiterste best om het iedereen naar wens te maken.
Ik trek mij terug in mijn tent en om zeker te zijn dat ik morgen droge sokken en rijbroek heb, kruip ik er mee in mijn slaapzak.
Er wordt in allereil een plan B uitgewerkt. Vandaag zouden we bivakkeren op 2000m bij de Etang de Bassiès. Prachtige panoramas maar, ook bij goed weer, geen makkelijke weg.
Het slechte weer en de laaghangende bewolking zorgt ervoor dat het zicht nihil is en de weg er naar toe gevaarlijk. Daarbij moet de hut visueel zichtbaar zijn om ze te vinden. Dus dat gaat niet door.
Een andere route nemen is een ding, een andere plaats voor de ruiters en de paarden om te overnachten vinden in het hoogseizoen is iets anders. Een manège bij Vicdessos zorgt voor de oplossing voor de paarden en wij kunnen terecht een aantal kilometers verder in Miglos waar we de laatste nacht van de trip ook zullen overnachten.
De nieuwe route is onbekend terrein en Dominique moet dikwijls een stukje verkennen want stafkaart en terrein zijn het niet altijd gloeiend met elkaar eens. Zeker is dat er weer verschillende steile stukken bij zijn waar je niet te paard maar te voet op moet.
En dan is de wet van Murphy daar weer.
In plaats van het ondiepe riviertje over te steken langs de doorwaadbare plaats, stuurt een verstrooide dame die achter Dominique komt, haar paard de door en door verrotte brug op die er juist naast ligt. Die begeeft het en ik zie nog net de vier benen van het paard omhoog gaan als het ruggelings in het water ploft. Consternatie alom. Het gebeurt dan ook nog eens op een smal steil bospad, net breed genoeg voor een paard. De schade wordt opgemeten. De dame komt er met een kloddernat pak van af, maar het paard heeft een paar serieuze snij- en schaafwonden. Verzorging neemt heel wat tijd in beslag en het pakpaard, dat eigenlijk vandaag had moeten dienst doen maar vrij is door de verandering van route, wordt opgezadeld in plaats van zijn onfortuinlijke kollega.
We stoppen voor een korte picknick pauze aan de Col de Rose want het is eigenlijk koud. En dan verder een beetje avontuurlijk dwars door het terrein tot we aan de Port de Lers komen, de enige weg naar de manege waar de paarden heen moeten is langs een Departementale baan, bergaf. Dat wordt een paar uur asfalt vreten, maar er is geen alternatief. Rond 18:00 zijn we ter plaatse, en de paarden laten hun genoegen duidelijk merken door enthousiast te gaan rollen in het zand van de buitenpiste. Voor ons staat een taxi busje te wachten die ons naar Miglos brengt.
Door de wijziging in het programma is het vandaag een korte rit naar de Col de Grail 1400m. We komen door een paar piepkleine dorpjes en we moeten een paar kleine cols over maar eigenlijk zijn we snel ter plaatse. ONF heeft daar een refuge, helemaal gemoderniseerd en toegankelijk gemaakt en verhuurt ze aan ruiters of wandelaars.
De volgwagen is er ook en we maken het ons en de paarden gemakkelijk. Het ding draait volledig op zonne-energie er is electriciteit, warm water, douches en een houtkachel die voor gezellige warmte zorgt. Dat mag ook wel want de wolken zijn ons goed gevolgd en 's avonds zitten we weer in een dikke soep.
08:00 en het is hondeweer! Het regent, er staat een fikse wind en door de wolkenflarden heen kunnen we zien dat er op de toppen van de omliggende bergen verse sneeuw is gevallen. Even checken… jawel we zijn echt wel in augustus.
De refuge moet in dezelfde staat afgeleverd worden als we hem vonden, dat duurt wel eventjes en dan maken we onszelf en de paarden klaar. We bereiden ons voor op een kletsnatte dag maar zie, amper zijn we een uurtje onderweg of de regen stopt, de zon komt zelfs piepen en de wolken zoeken het wat hogerop. Voldoende voor Dominique om te besluiten toch langs de hoge weg naar Miglos te gaan.
Heel mooi. Uitgestrekte bergweiden waar een grote kudde paarden vrij rondloopt en dit keer is het niet de hengst die komt kijken maar een merrie die duidelijk de plak zwaait. Rond 18:00 zijn we op de plek waar we de paarden op de wei kunnen zetten, een kleine kilometer en een kleine wandeling naar Miglos.
Laatste dag. De voorbije "sportieve" dagen laten zich voelen, er is moeheid in de lucht en waar er te voet moet gegaan worden gebeurt dat in een gezapig tempo. Nog een laatste picknick met een korte siesta op de Col de Lastris 1427m en dan de laatste ruk terug naar Saurat.
Een ietwat bewogen tocht, die duidelijk niet op de welwillendheid van de weergoden kon rekenen en daardoor toch wel wat van glans kwijt speelde.
meer inlichtingen vindt je op cavalrando en op pyrenees-a-cheval
